แม้จะไม่มีใครเห็น แต่เรารู้เราเห็นการกระทำของตัวเองเสมอ

“เห็นตน” 

อาจารย์ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่ง อาศัยอยู่ในป่าลึก มีคนอยากเป็นลูกศิษย์มากมาย วันนั้นมี “ชายสองคน” รอนแรมมาหาเพื่อสมัครเป็นลูกศิษย์ 
.
อาจารย์บอกชายทั้งสองว่า คนที่ได้รับเลือกให้มาศึกษาด้วย จะต้องผ่านการทดสอบ ชายทั้งสองตอบตกลง
.
อาจารย์นำนกมาสองตัว แล้วยื่นให้ชายทั้งสอง คนละตัว บอกให้ชายทั้งสองไปฆ่านกที่มี แต่มีข้อแม้ว่า จะต้องไม่ให้ใครเห็นว่าเขาเป็นคนฆ่านกเด็ดขาด !
.
“ชายคนแรก” ประคองนกไว้ในมือ แล้วเดินไปในป่าลึก เขามองไปมาไม่เห็นใคร เขาจัดการฆ่านกทันที แล้วนำซากนกมายื่นให้อาจารย์ดู
.
“ชายคนที่สอง” เดินไปในป่าลึกทิศตรงกันข้ามกับชายคนแรก เขามองไม่เห็นผู้คนในแถบนั้น และตัดสินใจจะฆ่านกในทันที…
.
เมื่อเขามองไปที่นกในมือ เขาเห็นว่า.. นกตัวนั้นจ้องมองมาที่เขาอยู่ ทันใดนั้นเขาก็ฉุกคิดได้ว่า…
.
นกตัวหนึ่งล่ะที่เห็นเขา และ สอง..เขาก็เห็นตัวเองกำลังจะฆ่านกด้วย
.
คิดได้ดังนั้น เขาจึงเลิกล้มความตั้งใจ นำนกกลับไปมอบให้อาจารย์ดังเดิม และบอกว่า…
.
“ไม่มีที่ไหน ที่จะไม่มีใครเห็นว่าเขาฆ่านก เพราะเขาจะเห็นตัวเองเสมอ”
.
อาจารย์รับนกคืนมา พร้อมประกาศรับชายคนที่สองเป็นลูกศิษย์ แล้วส่งชายคนแรกกลับบ้านไป
.
“แม้จะไม่มีใครเห็น แต่เรารู้เราเห็นการกระทำของตัวเองเสมอ” 
.
ใครบางคนบอกไว้ว่า การมีศีลธรรม ไม่ใช่การแสดงให้คนอื่นดู แต่เป็นการประพฤติตนในยามที่ไม่มีคนมองเห็น
.
สร้างชีวิตที่ “รู้สึกดี” ข้างใน ไม่ใช่ชีวิตที่แค่ “ดูดี” จากภายนอก