การเติบโตช้า ไม่น่ากลัวเท่ากับการหยุดนิ่ง

ที่เมืองเมืองหนึ่ง มีเด็กหนุ่มผู้เรียนรู้ช้า เขาเป็นลูกชายของพ่อค้ารายหนึ่ง  แม้ว่าบิดาของเขา  จะส่งเขาไปเรียนวิชาความรู้สึกเท่าใด  แต่เขาก้ไม่อาจจะก้าวหน้าทันอื่นได้สักที  สร้างความกลุ้มใจให้บิดาของเขายิ่งนัก  จนในที่สุดพ่อของเขาจึงจ้างบัณฑิตมาสอนที่บ้านแทนที่จะส่งไปเรียนที่สำนัก  เนื่องจากเห็นว่าลูกของตนหัวช้ากว่าคนอื่น

เด็กหนุ่มผู้ที่เรียนรู้ช้านีมีนามว่า “อาหลง”  อาหลงนั้นเมื่อเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง  ก็พาลหมดกำลังใจไม่อยากจะเรียนรู้ศึกษาหาวิชาอีกต่อไป  ดังนั้นเมื่อเรียนไม่ทันเพื่อนจึงไม่ยอมอ่านหนังสือ หรือว่าตำราเล่มใหนอีกเลย  และเมื่อบิดาของเขาบอกให้มาเรียนตัวต่อตัวกับอาจารย์ที่บ้าน  เขาก็ไม่ใคร่อยากจะใส่ใจเรียนเท่าใดนัก

  “ท่านพ่อ ท่านก็รู้ว่าข้าเรียนหนังสือไม่ได้เรื่อง  ท่านอย่าหาอาจารย์มาสอนข้าเลย” อาหลงกล่าวกับบิดา

“เจ้าไม่ต้องพูดมาก ข้าให้เจ้าเรียน เจ้าก็จงตั้งใจเรียนเสียเถิด” บิดาของเขากล่าว

เมื่อกล่าวถึงอาจารย์ของอาหลงนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่บัณฑิตที่มีชื่อเสียงมากนัก แต่ในเรื่องปรัชญาและความเข้าใจในวิชาความรู้ต่างๆ นั้น เขาก็มีความรู้ความสามารถไม่แพ้ใครเลยทีเดียว  บิดาของอาหลงจึงวางใจให้มาสอนได้

การศึกษาของอาหลงในช่วงแรกๆ  นั้นไม่มีการกระเตื้อง  เนื่องจากอาหลงนั้นเบื่อหน่ายการเรียนที่เขาไม่คืบหน้าไปใหนสักที  แต่อย่างไรก็ตาม  อาจารย์ของเขาก็ไม่มีท่าทีเบื่อหน่ายแม้แต่น้อย

มีอยู่้วันหนึ่ง อาจารย์ของเขาชวนอาหลงไปเดินที่สระน้ำ  ซึ่งมีสัตว์น้ำรวมไปถึงเต่ามากมาย และเมื่อไปถึงสระน้ำ อาจารย์ของเขาก็หยิบเต่าขึ้นมาตัวหนึ่งแล้วถามอาหลงขึ้นมาว่า
“อาหลง  เจ้าว่าเจ้าเต่านี่อืดอาดหรือไม่”

     “ท่านอาจารย์ ในบรรดาสัตว์ในโลกนี้ หามีสัตว์ใดที่อืดอาดกว่าเต่าไม่” อาหลงตอบ

  “ข้าขอถามเจ้าต่อว่า  หากข้าวางเต่าน้อยเอาไว้ตรงนี้ “ ว่าแล้วอาจารย์ก็ปล่อยเต่าเอาไปไว้ที่ไกลจากสระน้ำพอสมควร  “แล้วเจ้าก็หยุดยืนอยู่ตรงนี้ไม่ขยับไปใหน  เจ้าคิดว่าใครจะถึงบ่อน้ำก่อนกัน”

เมื่อจบคำถาม อาหลงก็เห็นว่าเต่ากำลังค่อยๆ คลานไปถึงสระน้ำด้วยความเชื่องช้า แต่ตัวเขานั้นอยุดอยู่กับที่ไม่ไปใหน

“ท่านอาจารย์ ท่านสั่งไม่ให้ข้าเดินข้าจะไปถึงสระน้ำได้อย่างไร แม้เจ้าเต่าจะเดินเชื่องช้า แต่มันก็ค่อยๆเดิน  เดี๋ยวมันก็ต้องถึง ”  อาหลงตอบ

คำตอบของอาหลง ทำให้อาจารย์ของเขายิ้มออกมาแล้วพูดไปว่า

“อันการเดินไปถึงสระน้ำนั้น ก็ไม่ต่างจากการศึกษาหาวิชาความรู้สักเท่าไร  เพราะไม่ว่าจะเดิน หรือว่า เรียนรู้ได้ช้า แต่ว่า หากค่อยๆเดิน ค่อยๆ ศึกษา  สักวันจะต้องถึงจุดหมายแน่ๆ  ต่างจากการนิ่งอยู่กับที่ไม่ไปใหน  ต่อให้อีกร้อยปีก็ไม่อาจถึงจุดหมายได้”

เมื่อาหลงได้ฟังคำของอาจารย์ ก็คิดได้ จากนั้นก็ค่อยศึกษาหาความรู้จนเข้าใจตำราได้ในที่สุด

สุภาษิตสอนใจ

“การเติบโตช้า ไม่น่ากลัวเท่ากับการหยุดนิ่ง”